⛈️ Nie Boska Komedia Plan Wydarzeń
Dramat Zygmunta Krasińskiego Nieboska komedia jest rozrachunkiem poety z poezją romantyczną. W części I i II utworu poeta na tle życia rodzinnego hrabiego Henryka czyni rozważania na temat charakteru poezji romantycznej i potępia ją. Zdaniem Krasińskiego poezja ta doprowadza człowieka do egoizmu, zatracenia autentycznej miłości
CZAS I MIEJSCE AKCJI - NIE BOSKA KOMEDIA - ZYGMUNT KRASIŃSKI - OPRACOWANIE admin, pt., 02/11/2011 - 07:03 Czas akcji dramatu Czas w „Nie-boskiej komedii” jest tym elementem akcji utworu, którego nie da się w sposób jednoznaczny sprecyzować i określić. Jest to sprawą dość problematyczną, bo o ile da się mniej więcej wyznaczyć ramy czasowe przypadające na część I oraz część II, to w części III i IV brak już jakichkolwiek przesłanek sugerujących długość okresów rozgrywających się zdarzeń. Przede wszystkim wypadałoby na wstępie uświadomić sobie pewną ważną rzecz: w dramacie Krasińskiego występują dwie płaszczyzny czasowe – „dosłowna” oraz uniwersalna, „wystająca” ponad warstwę treściową. Czas uniwersalny oznacza, iż wszystkie zaistniałe w „Nie-boskiej komedii” sytuacje mogłyby pojawić się również we współczesności, a nawet w przyszłości – nie jest to bowiem konkretnie określone; to też pewnego rodzaju wizja. Wizja katastroficzna – być może końca świata? Jeśli chodzi o czas „świata przedstawionego”, to z pewnością nie jest on osadzony w konkretnym przedziale, tzn. oznaczony datami początku i zakończenia się akcji. Ale wiadomo, że np. w części I od momentu ślubu Męża oraz Marii aż do narodzin Orcia, a następnie śmierci żony tuż po chrzcinach – upływa mniej więcej rok. II część rozpoczyna się od apostrofy do 10-letniego dziecięcia, które nie potrafi bawić się razem z rówieśnikami, modląc się na grobie matki samodzielnie wymyśla słowa modlitwy, za co przecież niejednokrotnie gani go sam Henryk, iż powinien wygłaszać wyuczone formułki, a nie kombinować. Później, w momencie wykrycia u Orcia nieuleczalnej choroby oczu, pojawia się informacja, że ma już 14 lat. Nic więcej nie możemy się dowiedzieć z części III oraz IV. Podsumowując: akcja dramatu rozgrywa się na przestrzeni kilkunastu lat. Lecz kiedy konkretnie? Czy to się już wydarzyło? A może dzieje się teraz? Czy wydarzy się później, kiedy my już zdążymy umrzeć? A może to wszystko razem? Było, jest i będzie? Te pytania pozostaną dla nas kwestią nierozwiązaną, albowiem nie sposób udzielić na nie jednoznacznej odpowiedzi. Miejsce akcji utworu W dramacie Krasińskiego (jako dramacie romantycznym) dochodzi do poluźnienia kompozycji oraz zerwania z klasyczną zasadą trój jedności, która obowiązywała dotychczas bez wyjątku we wszystkich komediach oraz tragediach – miały one rozgrywać się w ciągu maksymalnie 24 godzin (jedność czasu), w tym samym pomieszczeniu (jedność miejsca) oraz oscylować wokół jednego głównego wątku (jedność akcji). Jedności te miały być pomocne dla wystawiania danej sztuki na scenie – do tego bowiem dramaty były przecież przeznaczone. Stąd „Nie-boska komedia” jest bardzo trudna do odegrania w teatrze (nawet „Dziady” czy „Kordian” o wiele bardziej się do tego nadają). Głównie przez wprowadzenie w niej płaszczyzny tzw. czasu uniwersalnego, ale również poprzez mnogość miejsc, w których rozgrywa się akcja. I tak – w części I bohaterowie występują kolejno: we wnętrzu wiejskiego kościoła (ślub Henryka z Marią), komnacie sypialnianej, w ogrodzie, w górach (nad przepaścią) oraz w domu dla ludzi obłąkanych (w którym przebywa Maria, aż w końcu tam umiera). W części II miejscem akcji jest: cmentarz, wąwóz w górach oraz dom, w którym mieszka Mąż. W części III natomiast – namiot Pankracego, obóz przechrztów i rewolucjonistów. Część IV rozgrywa się zaś kolejno w: okopach Świętej Trójcy oraz we wnętrzu i podziemiach zamku. Opracowanie: Marta Akuszewska Bibliografia: Zygmunt Krasiński "Nie Boska Komedia", oprc. J. Kleiner, wyd. 7, Wrocław 1962) Tags: Czas i Miejsce Akcji Nie Boska Komedia Opracowanie Zygmunt Krasiński Chmura Tagów: Najnowsze odcinki wideokursu angielskiego na Youtube
Nie-Boska komedia - plan wydarzeń. Autor Zygmunt Krasiński. Autorem opracowania jest: Marcin Puzio. Darowanie dobrej żony Henrykowi przez Anioła Stróża. Zapowiedź kuszenia przez złe duchy. Ślub pary. Nadejście Dziewicy, uosobienia Poezji. Oskarżenie o zdradę sztuki. Wewnętrzne rozterki Hrabiego.
Streszczenie: Nie-Boska komedia “Nie-Boska komedia” to dramat, który został napisany w Wiedniu i Wenecji w 1833 roku, wydany drukiem anonimowo w Paryżu w 1835 roku. Utwór dzieli się na dwie części – dramat rodzinny (akt I i II) oraz dramat społeczny (akt III i IV). Obie części łączy postać Męża – hrabiego Henryka. Każda część dramatu opatrzona jest wstępem o charakterze liryczno-epickim, pisanym zrytmizowaną prozą, zawierającym metaforyczne wprowadzenie, swoisty komentarz do przedstawionej w danym akcie problematyki. Założeniem kompozycyjnym dramatu jest trzykrotna przestroga, dana Mężowi przez Anioła Stróża, którą niestety bohater lekceważy. Pierwsza przestroga “kto ma serce – on jeszcze zbawion być może” wskazuje na wartość nadrzędną, jaką jest miłość. Drugie napomnienie brzmi: “Wracaj do domu i kochaj dziecię Twoje”. Trzecia szansa, zawarta w słowach Anioła Stróża “schorzałych, zgłodniałych, rozpaczających pokochaj bliźnich twoich, biednych bliźnich twoich, a zbawion będziesz”, także zostaje przez Męża zaprzepaszczona. W dramacie rodzinnym hrabia Henryk występuje jako Mąż. Przedstawiony jest jako poeta oderwany od życia, nie umiejący docenić jego wartości, żyjący we własnym świecie poezji i marzeń. To oderwanie od życia, pogoń za złudnym marzeniem przynosi wiele nieszczęść. Żona doprowadzona zostaje przez Męża do obłędu, a potem do śmierci. W dramacie rodzinnym ukazując postawę Męża skrytykował poeta poezję romantyczną, oderwaną od ówczesnej rzeczywistości. Poetę romantycznego przedstawił Krasiński jako egoistę, bezkrytycznie uwielbiającego poezję. Tak właśnie postępuje Mąż, który zapytany przez Dziewicę-poezję: “Pójdzieszli za mną, w którykolwiek dzień przylecę po ciebie?” odpowiada: “o każdej chwili twoim jestem”. Piękna Dziewica-poezja okazuje się złudną marą, a jej bezgraniczne uwielbienie jest źródłem nieszczęść romantycznego poety, który widzi dramatyczną sprzeczność między życiem poety a uprawianą przez niego poezją. Ta sprzeczność, sformułowana w słowach: “przez ciebie płynie strumień piękności, ale Ty nie jesteś pięknością” stanowi źródło tragizmu romantycznego poety. Część druga utworu, tak zwany dramat społeczny, to obraz rewolucji powszechnej. Arystokraci i bogaci bankierzy prowadzą walkę z rewolucjonistami. Arystokratami dowodzi hrabia Henryk, na czele obozu rewolucji stoi Pankracy. Arystokracja – hrabiowie, książęta różnej narodowości – to ludzie tchórzliwi, myślą tylko o ratowaniu własnego życia, nawet za cenę honoru, pozbawieni godności osobistej. O całkowitej degradacji arystokracji mówi Pankracy w trakcie rozmowy z hrabią Henrykiem: “Ów starosta, baby strzelał po drzewach i Żydów piekł żywcem – Ten z pieczęcią w dłoni i podpisem – kanclerz – sfałszował akta, spalił archiwa, przekupił sędziów, trucizną przyśpieszył spadki – stąd wsie twoje, dochody, potęga. – Tamten, czarniawy, z ognistym okiem, cudzołożył po domach przyjaciół – ów z runem złotym, w kolczudze włoskiej, znać służył u cudzoziemców – a ta pani blada, z ciemnymi puklami, kaziła się z giermkiem swoim – tamta czyta list kochanka i śmieje się, bo noc bliska – tamta, z pieskiem na robronie, królów była nałożnicą. Stąd wasze genealogie bez przerwy, bez plamy. (…) Głupstwo i niedola kraju całego – oto rozum i moc wasza. Ale dzień sądu bliski i w tym dniu obiecuję wam, że nie zapomnę o żadnym z was, o żadnym z ojców waszych, o żadnej chwale waszej”. Hrabia Henryk stara się oczywiście odrzucić zarzuty Pankracego, przypominając, że to szlachta broniła wiary, tradycji, religii, granic, opiekowała się chłopami. Krasiński, sam będąc arystokratą, potrafi zdobyć się na obiektywny sąd o własnej klasie. Stwierdził, że ci, którzy bronili dawnej religii i honoru, sami są pozbawieni poczucia honoru, tchórzliwi i podli. Jeden tylko hrabia Henryk zachowuje nawet w obliczu klęski swą godność osobistą, popełnia samobójstwo, aby nie być upokorzonym przez wroga. Nie jest on jednak pozbawiony wad, staje na czele obrońców św. Trójcy z pobudek czysto egoistycznych, cieszy go szansa odegrania roli przywódcy, uchwycenia w swe ręce losów starego świata. Jest osamotniony, pogardza bowiem tymi, którymi dowodzi, a także tymi, z którymi walczy. Hrabia Henryk za swój egoizm zostanie należycie oceniony w scenie, w zamkowych podziemiach: “Za to, żeś nic nie kochał, nic nie czcił prócz siebie, prócz siebie i myśli swych, potępion jesteś – potępion na wieki”. Zanim jednak dojdzie do ostatecznej klęski arystokracji w okopach świętej Trójcy, hrabia Henryk podejmie wędrówkę przez obóz rewolucjonistów, obserwując z uwagą swych wrogów. W obozie tym znajdują się chłopi, rzemieślnicy, robotnicy, którzy nie mogli dłużej znosić wyzysku arystokracji. Są wynędzniali, utrudzeni, ubrani w łachmany, doprowadzeni do ostateczności, gotowi do walki na śmierć i życie. Nie są uświadomieni, obce im są wszelkie idee. Motorem ich działania jest gromadzona i tłumiona od wieków nienawiść i chęć zemsty. Oto słowa pieśni śpiewanej przez chłopów pańszczyźnianych, którzy prowadzą na stracenie dziedzica: “Panom – tyranom śmierć – nam biednym, nam głodnym, nam strudzonym jeść, spać i pić”. Obóz rewolucji został przedstawiony przez Krasińskiego negatywnie. Poeta przedstawia rewolucjonistów jako fanatyczny tłum, który umie burzyć stare wartości, ale do tworzenia nowych w ogóle się nie nadaje. Na gruzach “starego świata” zapewne powstanie nowa arystokracja. Przecież o własnej sławie myśli Bianchetti, przechrzty też chcą wykorzystać rewolucję społeczną do własnych celów, do przejęcia władzy. Tak jak hrabia Henryk wyróżnia się szlachetnością, dumą, odwagą wśród arystokracji, tak też Pankracy jest najwybitniejszą postacią w obozie rewolucjonistów. On jeden ma świadomość celów i zadań rewolucji. Wie, że po zburzeniu starego porządku trzeba umieć zbudować nowy. Podobnie jak hrabia Henryk arystokratami, tak i Pankracy pogardza rewolucjonistami, umie też należycie ocenić szlachetne rysy charakteru hrabiego Henryka mówiąc po zdobyciu okopów świętej Trójcy do zgromadzonych arystokratów: “… on jeden spośród was dotrzymał słowa. – Za to chwała jemu, gilotyna wam”. Klęskę ponosi jednak nie tylko hrabia Henryk. Dramat kończy się katastrofą również dla chwilowo tylko zwycięskiego Pankracego. Oto pojawia mu się postać Chrystusa “jak słup śnieżnej jasności, stoi nad przepaściami – oburącz wsparty na krzyżu jak na szabli mściciel”. Pankracy pada martwy na widok Chrystusa, rażony “błyskawicą” jego wzroku. Tak więc poeta-arystokrata nie odważył się oddać zwycięstwa rewolucjonistom całkowicie, chociaż obserwując ruchy rewolucyjne w Zachodniej Europie wiedział, że rewolucja społeczna jest nieunikniona, a spowodowana została nędzą, krzywdą i cierpieniem mas ludowych oraz egoizmem i zachłannością arystokracji. Zdaniem Krasińskiego, niczego nie można zbudować poprzez zemstę i nienawiść, ludziom, społeczeństwom powinna zawsze przyświecać idea miłości Chrystusowej. W ten sposób Zygmunt Krasiński staje w obronie religii oraz szlachetnych rycerskich tradycji, którym sprzeniewierzyła się współczesna arystokracja. W “Nie-Boskiej komedii” poeta przedstawił klasyczne pojęcie tragizmu. Oto sytuacja tragiczna – rewolucja jest nieunikniona, ale jest to katastrofa przynosząca zagładę dotychczasowego dorobku ludzkiego. Obaj przeciwnicy reprezentują tak zwane racje niepełne, cząstkowe. Pankracy słusznie krytykuje arystokratów, ale słuszne są też zarzuty Henryka, skierowane pod adresem rewolucjonistów: “… widziałem wszystkie stare zbrodnie świata, ubrane w szaty świeże, nowym kojące tańcem – ale ich koniec ten sam co przed tysiącami lat – rozpusta, złoto, krew”. Nieprzemijające wartości utworu to: trafna ocena ówczesnej sytuacji społecznej w Europie, przekonanie, że niewłaściwe stosunki społeczne muszą doprowadzić do rewolucji społecznej, właściwy obraz arystokracji, przejmujące obrazy nędzy, cierpień, głodu, wyzysku chłopów i robotników. “Nie-Boska komedia” jest dramatem romantycznym, składa się z luźno powiązanych ze sobą scen. Utwór o charakterze dramatycznym zawiera też fragmenty liryczne, sceny realistyczne, sąsiadują ze scenami fantastycznymi. Charakterystyczną cechą utworu jest to, że nie dotyczy on konkretnych wydarzeń społecznych, konkretnego społeczeństwa, ponieważ poeta chciał ukazać w otworze uogólniony i ponadczasowy dramat ludzkości. Zobacz również inne streszczenia lektur szkolnych na naszych stronach!
Nie-Boska komedia - Zygmunt Krasiński - Charakterystyka bohaterów Nie-Boska komedia - Zygmunt Krasiński - Plan wydarzeń się postacie dziewcząt oraz dzieci proszących o zabicie panów. Streszczenie Dante w trzydziestym piątym roku swojego życia, w nocy poprzedzającej Wielki Piątek, odnajduje się w alegorycznie pojmowanym, ciemnym lesie. Próbując się wydostać z opresji, zmierza w kierunku góry, której szczyt opromienia blask słońca. Drogę zastępują mu jednak trzy bestie: Pantera, Lew i Wilczyca. Pomocną dłoń do poety wyciąga jego mistrz, Wergiliusz, który przybywając z zaświatów, obiecuje mu wydostanie się z mrocznej gęstwiny po odwiedzeniu Piekła, Czyśćca i Raju. Sam zaś obiecuje być jego przewodnikiem. Bohaterowie zstępują do Piekła, gdzie poeta poznaje jego lejowatą strukturę, podzieloną na dziewięć pomniejszych kręgów, z których każdy odpowiada innego rodzaju ciężkim przewinieniom. Pierwszym z nich jest Przedpiekle, w którym przebywają dusze tych zmarłych, którzy swą życiową postawą nie zasłużyli na Piekło, ale jednak nie będąc ochrzczonymi, nie mogli dostąpić łaski zbawienia. Kolejne osiem okręgów, to miejsca wieczystej męki grzeszników, którzy dopuścili się następujących przewinień: nieposkromionej żądzy, obżarstwa, skąpstwa oraz rozrzutności, niepohamowanego gniewu, herezji, grzechu przeciwko prawom natury, oszustwa oraz zdrady. Największym zdrajcą, który zgrzeszył przeciwko samemu Bogu, jest Lucyfer, dlatego znajduje się na dnie piekła, utworzonego zresztą w momencie strącenia zbuntowanego anioła z nieba. Po przejściu wszystkich dziewięciu otchłani piekielnych, Wergiliusz zabiera Dantego na powierzchnię ziemi, gdzie przechodzą na druga półkulę i podążają w stronę góry, która stanowi alegorię Czyśćca. Na szczycie wzniesienia znajduje się Raj. Znów Dante pokonuje kolejne przestrzenie, gdzie pokutują ludzkie dusze. Podobnie jak w Piekle spotyka znajome osoby z własnego życia, a także znane postaci historyczne i bohaterów literackich, którzy cierpią katusze, lecz tym razem z sercami pełnymi nadziei na zbawienie, które w końcu będzie ich udziałem. Wstęp do Czyśćca stanowi tak zwane Antipurgatorio, z którego przechodzi się do kolejnych siedmiu rejonów, zajętych przez dusze, które dopuściły się kolejno: grzechu pychy, zazdrości, gniewu, gnuśności, skąpstwa, obżarstwa oraz niepohamowanej namiętności. Na samym końcu wędrówki przez Czyściec otwiera się przed Dantem wejście do Raju, niedostępne dla Wergilego, który w tym miejscu żegna się z poetą i przekazuje go w ręce jego zmarłej, wyidealizowanej ukochanej, Beatrice. Kobieta będzie odtąd jego nowym przewodnikiem, prowadzącym go przez dziewięć obszarów niebieskich, z których pierwszym jest księżyc. Snujące się na nim cienie, to osoby, które nie dosięgną pełni zbawienia ze względu na niedopełnione śluby. Kolejne jednak sześć nieb, jakie odwiedzi Dante, będzie miejscem wieczystej radości tych, którzy zasłużyli na zbawienie swoimi cnotami, w szczególności: aktywnością, miłością, mądrością, poświęceniem dla wiary, pobożnością i sprawiedliwością oraz zdolnościami kontemplacyjnymi. W ósmym niebie Dante będzie mógł oglądać triumf Jezusa. Tam też przetestowana zostanie jego wiara. W dziewiątym niebie dojdzie do spotkania poety z aniołami. Gdy już opuści on dziewiąte niebo, przyjdzie czas rozstania z Beatrice, która odda go w ręce Bernarda z Clairvaux, ostatniego już przewodnika Dantego w drodze do Boga. Stwórcę spotyka Dante, stając z nim twarzą w twarz i poznając jego majestat w całej okazałości. Plan wydarzeń1. Spotkanie Dantego z Zstąpienie Dantego wraz z Wergiliuszem do Piekła:- poznanie miejsca wiecznego pobytu tych o szlachetnym sercu, ale niebędących wyznawcami Chrystusa (rzymscy i greccy filozofowie oraz poeci),- zejście do kolejnej otchłani piekieł, przeznaczonej dla osób rozpustnych i namiętnych kochanków (Paolo i Francesca),- odkrycie następnego kręgu, w którym cierpią piekielne męki żarłoki (Ciacco),- spotkanie w kręgu czwartym tych, którzy zgrzeszyli nierozsądnym podejściem do kwestii majątkowych (skąpcy i rozrzutnicy),- rozpoznanie wśród przedstawicieli piątego kegu, gdzie przebywają dusze ludzi nieumiejących powstrzymać swego gniewu, Filippo Argentiego,- wejście do szóstego kręgu, w którym znaleźć można wszystkich heretyków (m. in. Farinata degli Uberti),- poznanie kolejnego kręgu, gdzie pokutują dusze osób grzeszących przeciwko prawom natury: samobójcy (Pier della Vigna), bluźniercy przeciw Bogu (Kapaneos) oraz sodomici (Brunetto Latini),- dotarcie do kręgu ósmego, w którego dziesięciu czeluściach cierpią dusze tych, którzy wystawiali na ciężką próbę innych ludzi i zgrzeszyli oszustwem,- zejście do najniższego kręgu czeluści piekielnych, gdzie przebywają zdrajcy, z których największym jest Opuszczenie Piekła przez bohaterów i wyjście na powierzchnię Przejście Dantego i Wergiliusza do Czyśćca:- poznanie Antipurgatorio, miejsca, które stanowi przedsionek Czyśćca właściwego, gdzie spotkać można dusze tych, którzy dopuścili się różnego rodzaju przewinień, mniejszych jednak rangą od tych piekielnych,- wejście do rejonu pokuty pyszałków,- kolejne spotkanie z duszami czyśćcowymi, cierpiącymi z powodu niepohamowanej zazdrości,- przejście do miejsca pokuty ludzi nieumiejących powstrzymać gniewu za życia (m. in. Marco Lombardo),- wstąpienie do kolejnego rejonu mąk czyśćcowych, przeznaczonego dla ludzi gnuśnych,- rozpoznanie w kręgu skąpców papieża Hadriana V,- spotkanie przyjaciela z lat młodości, Forese Donatiego w rejonie przeznaczonym dla obżartuchów,- wstąpienie do rejonu przeznaczonego dla osób o niepohamowanej namiętności i spotkanie z poetami: Guido Guinizellim oraz Arnaut Przejście Dantego przez mur ognia i wstąpienie do Pożegnanie z Spotkanie z Beatrice i wędrówka przez Raj:- spotkanie na księżycu z duszami, które nie dotrzymały za życia dokonanych obietnic,- przejście na Merkutego, gdzie przebywają osoby, których życiu towarzyszyło działanie (cesarz Justynian),- wstąpienie na Wenus, planetę, gdzie znajdują się dusze ludzi, którzy za życia bez reszty oddali się miłości (Karol Martel, Cunizza da Romano, Sordello),- poznanie miejsca pobytu dusz mędrców, Słońca (m. in. Tomasz z Akwinu i król Salomon),- odwiedziny na Marsie, gdzie odpoczywają w pokoju dusze wojowników za wiarę,- przeniesienie na planetę Jowisz i spotkanie z duszami ludzi pobożnych i sprawiedliwych,- poznanie Saturna, miejsca przeznaczonego dla osób, których życie upłynęło pod znakiem kontemplacji (m. in. św. Benedykt),- wstąpienie do nieba ósmego, gdzie Dante widzi trumf Chrystusa i zostaje przeegzaminowany przez św. Piotra, św. Jakuba i św. Jana,- wejście do dziewiątego nieba i spotkanie z Przekazanie Dantego pod opiekę Bernarda z Clairvaux i oddalenie się Bezpośrednie spotkanie Dantego z Bogiem. Rozwiń więcej• Nie-boska komedia – streszczenie, plan wydarzeń • Listy do Delfiny Potockiej – opracowanie • Obraz rewolucji w „Nie-boskiej komedii” • „Nie-boska komedia” jako dramat romantyczny • „Nie-boska komedia” jako dramat rodzinny • Obraz arystokratów i rewolucjonistów w dramacie „Nie-Boska komedia” Zygmunta
zapytał(a) o 12:53 Plan wydarzeń "Boskiej Komedii" To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 12:54: PiekłoZagubiony w lesie poeta spotyka ducha Wergilego, który ofiaruje się być przewodnikiem nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek poeci rozpoczynają wędrówkę przez przekraczają bramy przeprawia bohaterów przez zwiedza Przedpiekle (Limbo).Poeci przechodzą przez drugi krąg, którego strzeże odwiedzają rejony, gdzie przebywają potępieni za grzech łakomstwa i grzech i Wergiliusz przechodzą przez krąg czwarty (rozrzutnicy i skąpcy) oraz przez krąg piąty i zbliżają się do przechodzą przez rejon, gdzie znajdują się gwałtownicy i leniwi. Flegiasz przewozi ich przez Styks i poeci docierają pod bramy nieba otwiera wrota miasta Disa i poeci wchodzą do szóstego kręgu, gdzie przebywają przechodzą przez krąg siódmy - miejsce pobytu przewodzi poetów do kręgu Malebolge (krąg ósmy).Gigant Anteusz przenosi poetów na dno ostatniego i Wergiliusz schodzą na dno Piekła (Giudecca), gdzie króluje znajdują się w przedsionku obserwują przybycie dusz do wędrują ku wrotom przechodzą przez pierwszy rejon i Wergiliusz przechodzą do kolejnego kręgu, gdzie znajdują się wchodzą do kolejnego kręgu (gniewni).Bohaterowie przechodzą przez kolejny rejon - miejsce pokuty wchodzą do rejonu skąpców i poetów dołącza duch poety rzymskiego - przechodzą do kolejnego kręgu (miejsce pokuty łakomych).Poeci dochodzą do rejonu, gdzie przebywają ci, którzy zgrzeszyli przechodzą przez krąg sodomitów i drodze do Raju Ziemskiego bohaterowie przechodzą przez zaporę z przechadzają się po Raju znika, pojawia się wypomina Dantemu jego grzechy i namawia go do oczyszczony z grzechów, przygotowany jest do podróży do wyjaśnia Dantemu strukturę objaśnia poecie istotę plam księżycowych oraz wpływ gwiazd na życie i Beatrice przybywają na wyjaśnia Dantemu reguły rozmieszczenia dusz na określa problemy związane z niewypełnianiem i Dante przybywają na planetę objaśnia Dantemu podstawowe prawdy przenoszą się na i Dante wznoszą się ku słońcu (miejsce pobytu wielkich myślicieli).Beatrice prowadzi Dantego na przenoszą się na planetę i Dante docierają do wzlatują do nieba gwiazd zdaje przed św. Piotrem egzamin z zasad prawd ósmym niebie Dante kontynuuje zdaje egzamin z odpowiada na pytania poety - wędrowcy przenoszą się do dziewiątego nieba - Primum Mobile, gdzie Dante prowadzi rozważania i Beatrice docierają do dziesiątego nieba - Empireum, gdzie przebywa opuszcza Dantego, zastępuje ją św. Bernard, Dante ogląda apoteozę Matki ogląda święte dusze, widzi Archanioła Gabriela i gloryfikację Matki wielkiej wizji Dante kontempluje Boga. Odpowiedzi zęść I 1. Błogosławieństwo Anioła Stróża, zwiastowanie narodzin Stworzenie diabelskiej Dziewicy przez Złe Małżeństwo Henryka i Widmo Dziewicy ukazuje się we śnie Mąż opuszcza dom rodzinny i podąża za upoetyzowaną Dziewicą. 6. Chrzest Powrót Henryka na łono Obłęd Mąż odwiedza Żonę w szpitalu dla obłąkanych. 10. Śmierć II1. Przejawy poetyckiego talentu dziesięcioletniego Orcia i pierwsze objawy jego Spacer – symboliczne rozważania Męża i Filozofa na temat porządku Rozmowa Hrabiego z Orłem, decyzja Henryka o przyłączeniu się do obozu arystokratów i objęciu nad nim dowództwa. 4. Ślepota III 1. Pankracy przekazuje Przechrzie wiadomość o planowanych odwiedzinach u wrogiego przywódcy – Hrabiego Przechrzta oprowadza Hrabiego Henryka po obozie Spotkanie przywódców w siedzibie Hrabiego Polemika Męża z Pankracym. 5. Fiasko IV1. Obóz arystokratów - Okopy Świętej Trójcy, Hrabia Henryk nawołuje do walki i obiecuje Orcio z ojcem w lochach – sąd udręczonych dusz nad Hrabią Próby buntu w obozie arystokratów, zmowa przeciwko Hrabiemu i chęć rokowań z Krwawe walki w Okopach Świętej Trójcy – liczebna i bojowa przewaga Orcio umiera trafiony Klęska arystokratów i samobójczy skok Triumf Pankracego i jego śmierć z woli Boga. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lubNie-Boska komedia Plan wydarzeń. Zadania.pl Regulamin Polityka prywatności Mapa strony Kontakt Blog Zamów rozwiązanie. Nad tymi zadaniami pracowaliśmy ostatnio. Zygmunt Krasiński – Nie-boska komedia – Streszczenie Dramat Zygmunta Krasińskiego Nie-boska komedia został napisany w 1833 r. Tytuł dramatu wyraźnie nawiązuje do utworu Dantego Boska komedia, ale nie przedstawia wędrówki bohatera przez piekło, czyściec i niebo, lecz piekło tego świata, obóz rewolucjonistów. Utwór dzieli się na dwie części: dramat rodzinny (akt I i II) oraz dramat społeczny (akt III i IV). Obie części są spojone ze sobą postacią głównego bohatera, którym jest hrabia Henryk. W części I rodzinnej dramatu, hrabia Henryk początkowo występuje jako Pan Młody, a następnie Mąż. Poznajemy go jako poetę – geniusza, marzącego o wielkiej sławie. Żeni się z dziewczyną dobrą i skromną, z którą, jak mu się wcześniej wydawało chce spędzić całe życie. Uważał, że odnalazł tę, o której marzył. Żona Maria urodziła mu syna, jednak nieuświadomione pragnienia odbierają mu spokój. Ich uosobieniem jest zły Duch, który ma postać pięknej Dziewicy. Jest ona ucieleśnieniem wszystkiego o czym marzył. Nawiedza go we śnie. Gdy po przebudzeniu się widzi ok siebie żonę, przeklina dzień, kiedy ją poślubił. Miał nadzieję, że będzie ona jego natchnieniem poetyckim, a teraz obarcza ją za źródło nudy w uporządkowanym życiu rodzinnym. Zapomina o synu, nie jest obecny na jego chrzcie. Porzuca rzeczywisty świat, podąża wciąż za Dziewicą. Jego działania podlegają wpływom sił boskich i szatańskich. Piękna Dziewica – poezja okazuje się tylko złudną marą, a jej bezgraniczne uwielbienie jest źródłem nieszczęść romantycznego kochanka. Zamierzał rzucić się w przepaść, lecz powstrzymał go Anioł Stróż, nakazał mu wrócić do domu i kochać syna. Wróciwszy do domu dowiaduje się, że doprowadzona przez niego do szaleństwa żona, została odwieziona do szpitala dla obłąkanych, wkrótce umiera. Przed śmiercią zdążyła poinformować męża, że prosiła Boga, aby ich syn został też poetą. Dopiero jej strata uświadomiła mu, że była jego jedyną miłością. Przechodzi metamorfozę, zrozumiał, że poezja której się tak poświęcał i głosił jej chwałę, zgubiła go. Staje się przykładnym ojcem dla Orcia. Chłopiec różni się od innych dzieci, jest często zamyślony, rozmarzony, zabawy z rówieśnikami nie przynoszą mu radości. Widuje we śnie i na jawie zmarłą matkę, słyszy jak mówi do niego. Ojciec jest zaniepokojony zachowaniem syna, przeczuwając w nim poetycką duszę. Mając czternaście lat, Orcio ślepnie. Część druga utworu tak zwany dramat społeczny to obraz rewolucji powszechnej. Na czele obozu arystokratów stoi hrabia Henryk. Głównym przeciwnikiem Hrabiego jest Pankracy, przywódca rewolucjonistów. Reprezentuje on interesy robotników, rzemieślników i chłopów. Do tego obozu należą Przechrzty, czyli Żydzi, którzy z judaizmu przeszli na wiarę chrześcijańską. Zamiana wiary to jedynie podstęp, aby zbliżyć się do chrześcijan rewolucjonistów. Gdy ci wymordują arystokratów, wówczas Przechrzty wymordują rewolucjonistów i same sięgną po władzę. Pankracy prosi hrabiego Henryka o spotkanie, zamierza przekonać do do swoich idei i odwieść od angażowania się w walkę. Niestety, jego najbardziej zaufany powiernik Leonard jest przeciwny jakimkolwiek układom z arystokracją, posądza Pankracego o zdradę. Wzywa przywódcę do natychmiastowego wydania rozkazu zaatakowania okopów Św. Trójcy, gdzie znajdują się wrogowie. Hrabia Henryk przebrany w czarny płaszcz wędruje przez obóz rewolucjonistów. Widzi tłum ludzi wynędzniałych, w łachmanach, żądnych krwi arystokratów. Rewolucjoniści cieszą się, że nadchodzi kres starego porządku. Przekonani są o swoim zwycięstwie. Do walki pcha ich głód, nędza i krzywda doznana przez panów. Obraz obozu rewolucjonistów napawa grozą. Widać mordy, żądzę zemsty i rozpustę. Podczas spotkania Pankracego z hrabią Henrykiem, wywiązuje się między nimi dyskusja ideowa, w której wypowiadają swoje racje. Przywódca rewolucjonistów zarzuca arystokratom całkowitą degenerację, brak honoru. Wierzy on w zwycięstwo i przyszłość opartą na demokracji. Uważa, że Henryk jako poeta, powinien dołączyć do rewolucji. Hrabia odpiera zarzuty przeciwnika przypominając, że szlachta broniła zawsze wiary i tradycji. Nie mogą dojść do porozumienia, każdy z nich zostaje przy swoim stanowisku. Rozchodzą się. Ostateczne spotkanie nastąpi w okopach Świętej Trójcy. Dolina wokół zamku została przyrównana do doliny, w której odbędzie się Sąd Ostateczny. Hrabia Henryk przyjmuje z rąk arcybiskupa dowództwo nad zamkiem, obiecuje karać zdrajców śmiercią. Zastraszeni i wątpiący hrabiowie i baronowie proponują Henrykowi układy z rewolucjonistami, on jednak nie pozwala. Ślubował bronić honoru i starych wartości aż do końca. Po dwóch miesiącach oblężenia obrońcom zamku brakuje żywności i amunicji. Po zdobyciu okopów, Pankracy wydaje wyrok śmierci na wszystkich arystokratów. Henryk załamany zwycięstwem rewolucjonistów i śmiercią syna popełnia samobójstwo. Pankracy też ponosi klęskę – poraża go śmiertelnie blask Chrystusa. MJ cellula.study Boska Komedia 1. Geneza utworu Impulsem do stworzenia, Boskiej Komedii" była dla Dantego surowa ocena stanu moralnego ludzkości oraz sytuaci społecznej i politycznej we Włoszech. W swoim dziele podsumował dotychczasowe dzieje ludzkości. Wszystkie zastosowane w utworze Środki literackie podporządkował nadrzędnemu „Nie–boska komedia” jest utworem romantycznym, a dramaty romantyczne zrywały z zasada trzech jedności (jedności miejsca, czasu – akcja nie dłuższa niż 24 godziny, i akcji), dlatego miejsca akcji będą zupełnie różne w zależności od potrzeb utworu. Mamy więc wnętrze kościoła, komnatę balową, pokój sypialny Męża i Żony, cmentarz, ogród, salon, barwną okolicę górską i dom obłąkanych w części pierwszej; cmentarz, wąwóz, pokoje w domu Męża w części drugiej, obóz rewolucjonistów, namiot Pankracego, ruiny świątyni w części trzeciej oraz zamek Świętej Trójcy oraz jego natomiast jest kwestią trudną do określenia. W części pierwszej jest to okres obejmujący ślub Męża i Żony, narodziny dziecka, a także obłęd i śmierć Żony. Część druga opisuje wydarzenia, z których dowiadujemy się, że Orcio jest już czternastoletnim chłopcem, jednakże inny fragment wskazuje, że akcja dzieje się dziesięć lat po śmierci Żony. Nie można natomiast określić precyzyjnie czasu w kolejnych częściach, wiemy jedynie, że wydarzenia rozgrywają się po decyzji poświęcenia się sprawie rewolucji przez Hrabiego i przedstawiają jej przebieg, nie wiemy jednak, jak długi jest to okres czasu. Dżuma - plan wydarzeń. 2. Tego samego dnia doktor wracając do domu spotyka szczura z krwawiącym pyskiem. 3. Michael – dozorca znajduje 3 zakrwawione szczury na korytarzu. 4. Spotkanie Bernarda z Rambertem który chce przeprowadzić ankietę. 6. Masowe zdychanie szczurów.
1. Ślub Henryka i Wizja i wezwanie Chrzest Orcia – porzucenie rodziny przez hrabiego Rozpacz i szaleństwo Spotkanie hrabiego z Dziewicą – ratunek Anioła Przewiezienie Marii do domu Spotkanie Henryka z żoną – proroctwo i śmierć Poetycki talent Postępująca ślepota i szaleństwo Wybuch rewolucji przeciwko obozu rewolucjonistów przez Spotkanie Henryka z Pankracym – odrzucenie propozycji Henryk dowódcą obozu Widzenie Atak rewolucjonistów na okopy Świętej Bunt panów i odrzucenie poselstwa Śmierć Orcia na murach Samobójczy skok Henryka w Zdobycie twierdzy przez oddziały Egzekucje na Widzenie i śmierć Pankracego na rękach Leonarda. Polecamy również: Nie-Boska komedia - geneza „Zaczęte w Wiedniu na wiosnę, skończone w Wenecji w jesieni 1833 r.” – taki napis widnieje na rękopisie „Nie-Boskiej komedii”. Dzieło zostało wydane drukiem dwa lata później jako utwór anonimowy. Młody poeta liczył sobie wówczas dopiero 21 lat. Pierwotnie,... Więcej » Nie-Boska komedia - czas i miejsce akcji Czas akcji utworu nie jest dokładnie określony. Akcja obejmuje w przybliżeniu 15 lat – od ślubu hrabiego z Marią do momentu śmierci Orcia i zdobycia zamku przez rewolucjonistów. Więcej » Nie-Boska komedia - opracowanie (problematyka) Poezja jest ukazana w dramacie dwojako – jako błogosławieństwo i przekleństwo. Rozróżnienie pomiędzy tymi dwoma funkcjami pojawia się już we wstępie utworu. „Błogosławionym” poetą nazywa autor tego, kto daje swój talent innym, potrafi go wykorzystać do pozytywnych celów.... Więcej » Nie-Boska komedia - bohaterowie Nie-Boska komedia - najważniejsze motywy Artysta - jeden z głównych motywów utworu jest artysta oraz jego dzieło - poezja. Piękną metaforę poezji odnajdziemy już we wprowadzeniu do pierwszej części dramatu. W tym samym fragmencie pojawiają się opisy poezji darzącej błogosławieństwem. Więcej »
nie-boska komedia wszystko powiem bogu, monika strzępka, paweł demirski, małgorzata zawadzka, dorota segda, marta nieradkiewicz, dorota pomykała, marcin czarnik, małgorzata hajewska-krzysztofik, juliusz chrząstowski, michał majnicz, adam nawojczyk, marta ojrzyńska, szymon czacki, anna radwan-gancarczyk, radomir rospondek, spektakl strzępki, duet strzępka demirski, narodowy stary
Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Nie-Boska komedia 1. „Dla naszego autora poezja jest natchnieniem wielkiej wagi; należy ją, jak mówi, nosić w głębi ducha. Słowo, poezja wydana w słowie, jest już nieszczęściem dla ducha, który popełnia w ten sposób zdradę na samym sobie. [...] Czegoż domaga się autor polski? Oto aby duchy najhartowniejsze, najwznioślejsze, najsilniejsze, te, które obcują z bóstwem, zachowały wszystkie swe siły na działanie zamiast na słowa. Wtedy Poezja rzuciłaby im wieniec zwiędłych kwiatów i byliby skazani bawić się nimi przez całe życie.” (Adam Mickiewicz, Literatura słowiańska. [Kurs trzeci i czwarty. Wykład II z dn. 13 XII 1842,] [w:] „Dzieła”, t. XI, tłum. L. Płoszewski, Warszawa 1955) 2. „Nie chciałabym tego dzieła nazywać dramatem fantastycznym; zwykle daje się to miano każdemu utworowi, gdzie napotykamy nadzwyczajne sceny i postacie, gdzie autor zdaje się porzucać życie powszednie, prozaiczną rzeczywistość. Nie masz nic równie względnego, równie zmiennego jak to, co nazywamy rzeczywistością, to znaczy świat widomy, to , co umyka, co przemija, to, co ma nadejść, co nie ma teraźniejszości. Jedynie duch chwyta stosunki świata widomego, duch je utrwala i nadaje im w ten sposób niejaki byt rzeczywisty; (...) Tak więc wszelki utwór, który porusza struny naszej duszy, który udziela nam życie, albo roznieca w nas życie dawne, jest utworem realnym. [...] Czas jego, miejsce, postacie, wszystko to jest tworem poetyckim. Czas ten jeszcze nie nadszedł, ma on nadejść; dramat przeniesiony jest w przyszłość. Pierwszy to raz jakiś autor spróbował stworzyć dramat proroczy, opisać miejsca, wprowadzić postacie i opowiedzieć zdarzenie, które mają się dopiero kiedyś rozegrać. Rzecz jednak dzieje się w Polsce, a czasy są niezbyt od nas odległe, bo postacie mówią naszym językiem, mają nasze przesądy, nasz obyczaje i zwyczaje. Czujemy, że należą do naszego pokolenia; są one Polakami. A jednak autor nie dodał żadnego szczegółu miejscowego; nie znajdziemy tam tego, co się zwie kolorytem lokalnym, kostiumem, co pozwala odróżnić cechy narodowe: społeczność składa się z osób, które moglibyśmy nazwać Europejczykami; jest to społeczność dobrze wychowanych mężczyzn i kobiet, społeczność światowców. Że to społeczność przede wszystkim polska, można poznać ze straszliwej sprzeczności między stanem narodu, jaki odczuwamy raczej niż widzimy, a charakterami osób. Wszystkie postacie dramatu w innej epoce, w innym kraju mogłyby złożyć się na społeczność uczciwą i znośną, ale wśród narodu przywalonego ciężarem bolesnej przeszłości, narodu, z którego łona ma zabłysnąć przyszłość, postacie te, skrępowane przesądami, ze swoim ciasnym sposobem widzenia i osądzania rzeczy, wyglądają na karykatury. [...]Społeczeństwo obecne, monotonne, zimne, na pozór szczęśliwe, bliskie jest rozprzężenia. Myśl przyszłości zmącona i burzliwa, ukazana przez poetę w scenach w domu obłąkanych, podobna jest do owych źródeł w górach wulkanicznych, co nagle mętnieją przed rozżarzeniem się podziemnego ognia. Okrzyki, słowa obłąkanych to niby słupy dymu dobywającego się ze szczelin wulkanu. Społeczeństwo przyszłe z tym wszystkim, co ma bezładnego, ohydnego, szarego, ukazane jest tutaj jako istniejące już w zarodzie wśród obłąkanych. [...] Nie znam nic boleśniejszego nad ten cały dramat. Poeta, który go stworzył, mógł zrodzić się jedynie w łonie narodu od wieków cierpiącego. Dlatego właśnie dramat ten jest na wskroś polski. [...] [...] poeta przeniesie nas w świat nowy. Burza już wybuchła. Stare społeczeństwo ze swoimi obyczajami, prawami, przesadami uległo zniszczeniu. Nie wiemy nic o kolejach walki, która musiała być długa, okropna; poeta pozwala nam tylko domyślać się ich. Ujrzymy później triumf zwycięzców, będziemy też świadkami katuszy zwyciężonych. Zakończenie dramatu jest wspaniałe. Nie znam nic równego. Znaczy ono, że prawda nie była ani w obozie Hrabiego, ani w obozie, była ona ponad nimi; zjawia się, aby obu potępić. Pankracy zwyciężywszy wszystko miesza się i poznaje na koniec, że był tylko narzędziem zniszczenia. Wtedy to dostrzega na chmurach znak jemu tylko widomy; a w chwili gdy go rozpoznaje, pada martwy, wypowiadając znane słowa cesarza rzymskiego, który daremnie usiłował był obalić chrześcijaństwo i konając zawołał: strona: 1 2 3 4 Zobacz inne artykuły:Partner serwisu: kontakt | polityka cookies
Nie-Boska komedia z opracowaniem i streszczeniem już od 4,84 zł - od 4,84 zł, porównanie cen w 13 sklepach. Zobacz inne Literatura dla dzieci i młodzieży, najtańsze i najlepsze oferty, opinie.. Ślub Henryka i Marii Odejście w noc poślubną za widmem Dziewicy Rozpacz Marii, prośba do Boga, by obdarzył jej syna talentem poetyckim Przekonanie Henryka, że Dziewica jest tylko zjawą Odesłanie Henryka do domu przez Anioła Stróża Szaleństwo Marii Pierwsze oznaki niezwykłości Orcia: rozmowy ze zmarłą matką Napotkanie diabła, myśl o przewodzeniu arystokracji Postępująca utrata wzroku Orcia i oznaki szaleństwa Zwiedzanie obozu rewolucjonistów Rozmowa z Leonardem Przybycie Pankracego do domu Henryka, próba pogodzenia się Zgromadzenie w Okopach Św. Trójcy Mianowanie Henryka dowodzącym obroną twierdzy Propozycja kapitulacji Zejście z Orciem do lochów, potępieńcze słowa duchów pomordowanych Śmierć Orcia Samotność Henryka na polu walki, samobójstwo Zdobycie twierdzy przez rewolucjonistów Skazanie na śmierć arystokratów Odnalezienie szabli Henryka Planowanie nowej rzeczywistości przez Pankracego i Leonarda Wizja Chrystusa Apokaliptycznego Śmierć PankracegoW przeciwieństwie do dzieła włoskiego twórcy, które ukazuje wędrówkę od piekła, poprzez czyściec do raju, Nie-Boska komedia przedstawia piekło świata i historii, nie podlegające pozytywnej ewolucji. Jak zauważa Maria Janion, tytuł dramatu może być interpretowany dwojako: „Albo historia, jako dzieło ludzi, musi być nie-boska.
nia kontekstu wydarzeń związanych z Nie-Boską. Uważam, że wydarzenia rozgrywające się od momentu rozpoczęcia prób do decyzji, które zaważyły na tym, że do premiery nie doszło, sprawiły, że projekt Nie-Boska komedia. Szczątki w reżyserii Olivera Frljicia posłużył jako pewien symptom. Symptom,Dramat zwykło się dzielić na część „domową" oraz „publiczną". Mąż – wokół którego koncentruje się fabuła utworu – (czyli hrabia Henryk, poeta) znudzony prozą życia rodzinnego i zwiedziony szatańskimi sztuczkami porzuca rodzinę i podąża za Dziewicą, widmem miłości idealnej. Pod jego nieobecność odbywa się chrzest synka, którego matka, obłąkana z powodu odtrącenia przez Męża, błogosławi (przeklina?) słowami: „Bądź poetą, aby cię ojciec kochał, nie odrzucił kiedyś". Henryk tymczasem dostrzega, że widmo zawiodło go na skraj przepaści, bez drogi odwrotu i zostawiło we władzy piekieł. Jednak Anioł Stróż zwiastuje hrabiemu ocalenie ze względu na chrzest dziecka. Wraca on do domu, by dowiedzieć się, że żona znalazła się w szpitalu wariatów. Kiedy do niej przybywa, kobieta umiera na jego szuka ukojenia w dysputach filozoficznych i wciąż ulega pokusom szatana – porywa go towarzyszące pogardzie dla ludzi pragnienie sławy i władzy politycznej, zasugerowane przez czarnego orła – wysłannika piekła. Spełnia się klątwa matki, Orcio nie jest zwykłym dzieckiem, widuje zmarłą we śnie, mówi wierszem, rozwija się nad podziw szybko, ale jako 14-letni chłopiec traci wzrok. Lunatykuje, rozmawia z duchami, jego ogromną wrażliwość i talent poetycki lekarze postrzegają jako pomieszanie zmysłów. Europę ogarnia rewolucja. Tłumy pod wodzą genialnego Pankracego obalają wszystko, co wiąże się z dawnym porządkiem świata (religię, hierarchię społeczną, tradycję). Jedyną ostoją ginącej arystokracji są Okopy Św. Trójcy. Hrabia Henryk na czele uzbrojonych chłopów idzie im na odsiecz. Wcześniej jednak w przebraniu, oprowadzany przez Przechrztę, zwiedza obóz wroga, obserwując pogrążone w pijaństwie i rozpuście gromady „obywateli", których hasło brzmi: „Panom tyranom śmierć – nam biednym, nam głodnym, nam strudzonym jeść, spać i pić". Nocą Henryk i Pankracy spotykają się; wódz rewolucji chce przekonać hrabiego do swoich idei, obiecuje mu nawet ocalenie, które ten odrzuca. Okazuje się, że żaden z przywódców nie wierzy w sens walki, mimo to rozstają się, by stoczyć za dnia decydującą Henryk zostaje wodzem zgromadzonych w Okopach św. Trójcy arystokratów. Pragnie walczyć do końca, woli sławy nie odbiera mu nawet wizja czekających nań po śmierci mąk przedstawiona przez Orcia ani zgon syna i klątwa wiernego sługi. Po zdobyciu zamku przez rewolucjonistów Henryk rzuca się w przepaść. Ginąc przeklina poezję Jako siłę sprawczą dotykających go nieszczęść. Zwycięża lud. Liczący na litość arystokraci zostają straceni. Pankracy pojmuje, że dokonał jedynie połowy dzieła. Teraz ma przyjść czas tworzenia. W promieniach zachodzącego słońca poraża go jednak wizja krzyża i przychodzącego Chrystusa Pankracy kona, powtarzając słowa cesarza Juliana Apostaty: „ Galilaee vicisti!".
Opracowanie zawiera ponadto plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki bohaterów. Monumentalne dzieło stanowi odzwierciedlenie sytuacji człowieka późnego średniowiecza, czasów wielkich konfliktów - między cesarstwem a papiestwem, mieszczaństwem a szlachtą, a także upadku obyczajów, wiaryZygmunt Krasiński – Nie-boska komedia – Plan wydarzeń Ślub poety Oczarowanie Dziewicą – uosobienie poezji Pogoń za złudną marą Śmierć żony w szpitalu dla obłakanych Talent poetycki Orcia Utrata wzroku przez syna Wędrówka poety przez obóz rewolucjonistów Polityczna polemika Pankracego z hrabią Henrykiem Obrona Świętej Trójcy Tragiczna śmierć Orcia w okopach św. Trójcy Zwycięstwo rewolucjonistów Samobójstwo hrabiego (skacze w przepaść) Śmierć Pankracego, rażonego blaskiem Chrystusa Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy. Tłumaczenie: Edward Porębowicz. Czytaj dalej: 2. Boska komedia - Piekło - Pieśń II - Dante Alighieri. Wiersze Dante Alighieriego. Pieśń pierwsza jest alegorycznym wprowadzeniem do poematu. Zbłądziwszy w ciemnym lesie, Dante dociera do podnóża świetlanej góry, na którą bronią mu wstępu trzy dzikie Część I 1. Błogosławieństwo Anioła Stróża, zwiastowanie narodzin dziecięcia. 2. Stworzenie diabelskiej Dziewicy przez Złe Duchy. 3. Małżeństwo Henryka i Marii. 4. Widmo Dziewicy ukazuje się we śnie Mężowi. 5. Mąż opuszcza dom rodzinny i podąża za upoetyzowaną Dziewicą. 6. Chrzest Orcia. 7. Powrót Henryka na łono rodziny. 8. Obłęd Marii. 9. Mąż odwiedza Żonę w szpitalu dla obłąkanych. 10. Śmierć Marii. Część II 1. Przejawy poetyckiego talentu dziesięcioletniego Orcia i pierwsze objawy jego obłąkania. 2. Spacer – symboliczne rozważania Męża i Filozofa na temat porządku społecznego. 3. Rozmowa Hrabiego z Orłem, decyzja Henryka o przyłączeniu się do obozu arystokratów i objęciu nad nim dowództwa. 4. Ślepota Orcia. Część III 1. Pankracy przekazuje Przechrzie wiadomość o planowanych odwiedzinach u wrogiego przywódcy – Hrabiego Henryka. 2. Przechrzta oprowadza Hrabiego Henryka po obozie rewolucjonistów. 3. Spotkanie przywódców w siedzibie Hrabiego Henryka. 4. Polemika Męża z Pankracym. 5. Fiasko rozmów. Część IV 1. Obóz arystokratów - Okopy Świętej Trójcy, Hrabia Henryk nawołuje do walki i obiecuje zwycięstwo. 2. Orcio z ojcem w lochach – sąd udręczonych dusz nad Hrabią Henrykiem. 3. Próby buntu w obozie arystokratów, zmowa przeciwko Hrabiemu i chęć rokowań z wrogiem. 4. Krwawe walki w Okopach Świętej Trójcy – liczebna i bojowa przewaga rewolucjonistów. 5. Orcio umiera trafiony kulą. 6. Klęska arystokratów i samobójczy skok Męża. 7. Triumf Pankracego i jego śmierć z woli Boga.
Wystarczy rzut oka i nie wbija Ci w głowę schematu streszczenia. Plan wydarzeń pozwala Ci uniknąć elementów streszczenia w wypracowaniu.Plan wydarzeń Zakaz Kreona. Rozmowa Antygony z Ismeną. Decyzja Antygony. Chór starców poznaje wolę władcy. Wieść o próbie pogrzebania zwło.Szukasz prac z Plan wydarzeń z przedmiotu Język polski?
Informacje wstępne Zygmunt Krasiński przez wiele lat uważany był przez historyków literatury za trzeciego (obok Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego) wieszcza narodowego. Wybitny poeta już od czternastego roku życia systematycznie parał się literaturą. Debiutował powieścią historyczną „Grób rodziny Reichstalów” mając zaledwie 16 lat. Coraz większą popularnością cieszy bogata twórczość epistolograficzna Krasińskiego – zachowało się ponad trzy i pół tysiąca listów adresowanych do ponad 150 osób. Są one niezwykłym źródłem wiadomości na temat poety, obyczajowości, życia literackiego, społeczno-politycznego i towarzyskiego czasów współczesnych Krasińskiemu. Największym dziełem Krasińskiego jest niewątpliwie „Nie-Boska komedia”. Oto, jak Krasiński pisał o dramacie tuż po jego stworzeniu:„Mam dramat dotyczący się wielu rzeczy wieku naszego – walka w nim dwóch pryncypiów: arystokracji i demokracji; tytuł „Mąż” [pierwotny tytuł „Nie-Boskiej komedii”]. Rzecz sądzę dobrze napisana. Jest to obrona tego, na co się targa wielu hołyszów: religii i chwały przeszłości. Bezimiennie powinno być wydrukowane, nikt nie powinien domyślić się autora”.Zygmunt Krasiński - biografia DZIECIŃSTWO Zygmunt Krasiński urodził się w 1812 roku w Paryżu. Jego matką była Maria Radziwiłłówna, a ojcem Wincenty Krasiński – oficer wojsk napoleońskich, a po upadku Napoleona, członek rosyjskiej Rady Państwa, zastępca namiestnika Królestwa Polskiego. Prowadził także znany w Warszawie salon literacki, odwiedzany przez młodych romantyków, Edwarda Odyńca, Kazimierza Brodzińskiego, Seweryna Goszczyńskiego (prawdopodobnie salon ten był pierwowzorem salonu przedstawionego przez Adama Mickiewicza w III części „Dziadów”). Krasiński spędził dzieciństwo w rodowej siedzibie w Opinogórze (obecnie znajduje się tam Muzeum Romantyzmu). Kształcony był starannie. Matka zmarła, gdy miał 10 lat, od tamtej pory wychowaniem jedynaka zajął się ojciec. EDUKACJA Autor „Nie-Boskiej komedii” był nad wiek dojrzały umysłowo, zdał do najwyższej klasy liceum kierowanego przez Samuela Bogumiła Lindego, po roku, nie mając skończonych 16 lat, był już studentem prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował tam na życzenie ojca w latach 1827 – 1829. Studia przerwał z powodu niemiłego dla niego incydentu: w marcu 1829 roku odbywał się głośny pogrzeb senatora Piotra Bielińskiego, który przerodził się w patriotyczną manifestację. Uczestniczyli w nim wszyscy studenci Uniwersytetu Warszawskiego z wyjątkiem Zygmunta, któremu ojciec zakazał udziału w pogrzebie. Napiętnowany następnego dnia przez kolegów Zygmunt Krasiński opuścił Warszawę w poczuciu hańby. Studia kontynuował w Genewie. Po roku, gdy właśnie zwiedzał Rzym, dowiedział się o wybuchu zbrojnego powstania na ziemiach polskich (powstania listopadowego). Prosił ojca o pozwolenie na wzięcie udziału w powstaniu. Takiego jednak nie uzyskał. Po tych wydarzeniach ojciec przestał być dla młodego poety autorytetem niewzruszonym, jakim był do tej pory. PODRÓŻE PO EUROPIE W rok po upadku powstania listopadowego Wincenty Krasiński zabrał syna do Petersburga, by przedstawić go Mikołajowi I i zapewnić mu karierę dyplomatyczną. Wtedy Zygmunt po raz pierwszy przeciwstawił się ojcu. Zasłaniając się chorobą oczu poprosił cara o zezwolenie na wyjazd do Europy Zachodniej. Od tamtej pory stał się emigrantem, od czasu do czasu odwiedzającym kraj. Wiele Podróżował: do Rzymu, Neapolu, Florencji, Genewy, Wenecji. Osobiście znał Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Cypriana Kamila Norwida. Jego serdecznym przyjacielem był Henry Reeve – angielski publicysta. Życie Krasińskiego obfitowało w skandale towarzyskie. Miał romans z Joanną Bobrową, który zakończył się dopiero interwencją ojca. Również na jego polecenie poślubił nie kochaną przez poetę Ewę Branicką. Właściwą towarzyszką życia byłą Delfina Potocka, adresatka jego licznych listów. Większość życia spędził za granicą: w Szwajcarii, we Włoszech i we Francji. Zmarł w 1859 roku w Paryżu. Został pochowany w Opinogórze koło Ciechanowa. TWÓRCZOŚĆ Krasiński swoje pierwsze utwory pisał w wieku lat czternastu. Debiutował w 1828 roku powieścią „Grób rodziny Reichstalów”. Występował pod pseudonimem Spirydion Prawdzicki. W 1830 roku wydano trzytomową powieść historyczną „Władysław Herman i jego dwór”. Najbardziej znane dzieła Krasińskiego to „Nie-Boska komedia”(1835), „Irydion”(1836), „Przedświt”(1843), „Psalmy przyszłości”(1845), powieść historyczna „Agaj-Han”(1833). Za największe dzieło, obok „Nie-Boskiej Komedii”, uznaje się listy Krasińskiego. Skatalogowano ponad trzy i pół tysiąca listów adresowanych do ponad 150 osób. Największą wartość literacką mają listy adresowane do ojca, Delfiny Potockiej, przyjaciela Henryka Reeve, Konstantego Gaszyńskiego, Augusta Cieszkowskiego i Juliusza Słowackiego. Epistolograficzna (listowna) spuścizna poety jest niezwykłym źródłem wiadomości na temat poety, obyczajowości, życia literackiego, społeczno-politycznego i towarzyskiego czasów współczesnych serwisu:Nie-Boska komedia - streszczenie Nie-Boska komedia - opracowanie Tytuł Nie-Boska komedia Okoliczności powstania Nie-Boskiej komedii Budowa Nie-Boskiej komedii „Nie-Boska komedia” jako dramat rodzinny (motyw rodziny) Rola poety i poezji w Nie-Boskiej komedii Symbolika „Nie-Boskiej komedii” „Nie-Boska komedia” jako dramat romantyczny i metafizyczny Historia i historiozofia w „Nie-Boskiej komedii” Rewolucja i walka klas w „Nie-Boskiej komedii” Interpretacja zakończenia „Nie-Boskiej komedii” Charakterystyka dwóch obozów w Nie-Boskiej komedii Czas i miejsce akcji „Nie – Boskiej komedii” Interpretacja motta „Nie – Boskiej komedii” Najważniejsze cytaty z „Nie – Boskiej komedii” Motywy literackie w „Nie – Boskiej komedii” Nie-Boska komedia - bohaterowie Bohaterowie Nie-Boskiej komedii Hrabia Henryk i Pankracy jako bohaterowie romantyczni Charakterystyka rewolucjonistów w „Nie – Boskiej komedii” Charakterystyka arystokratów w „Nie – Boskiej komedia” Charakterystyka Pankracego Charakterystyka Hrabiego Henrykarobotników. "Nie-Boska komedia" jest dramatem romantycznym, składa się z luźno powiązanych ze. sobą scen. Utwór o charakterze dramatycznym zawiera też fragmenty liryczne, sceny realistyczne, sąsiadują ze scenami fantastycznymi. Charakterystyczną cechą utworu jest to, że nie dotyczy on. otworze uogólniony i ponadczasowy dramat
03 Plan wydarzeń. 04 Streszczenie dramatu. 05 Problematyka. Pokaż całe opracowanie. Rozwi Nie-Boska komedia (Z. Krasiński) Plan wydarzeńNa dziedziniec zdobytego zamku wkraczają na czele tłumów zwycięzcy: Pankracy, Leonard i Bianchetti. Przed nimi snują się skuci zakładnicy: hrabiowie, książęta, z żonami i dziećmi. Pankracy bezdusznie skazuje ich na śmierć. Bianchetti dziwi się, że przy marnym wyposażeniu arystokratów w działa wojenne i broń, oblężenie fbCBE.